De Chinese Cito toets

Het heet de Gaokao (letterlijk hoog examen) en is niet zoals de Cito toets in Nederland. In Nederland heb je heel het jaar testen die meewegen. Aan het einde van het jaar is het advies van de leraar het belangrijkst, hij weet immers beter hoe gemotiveerd het kind is, hoe goed de testen tussendoor zijn gegaan en hoeveel talent hij of zij heeft. Een leraar zal een geschikt niveau voor de student kiezen, iets wat hem of haar uitdaagt, maar niet te hoog waarin de student niet kan meekomen. We willen het beste voor onze kinderen. De Cito toets is additioneel om de beslissing van de leraar te bevestigen en de kwaliteit van het onderwijs te toetsen.

Vorige week was het weer zover in China en iedereen neemt het heel serieus. Constructie wordt stilgezet, dansgroepjes dansen zonder of met heel zachte muziek, kroegen houden het stil. De concentratie mag niet verstoord worden. In overstroomde gebieden werden speciale bruggen gebouwd zodat de kinderen naar school toe konden. Heel de natie kijkt gespannen toe.

In China komt alles op de Gaokao aan, niet het advies van de leraar, niet de testen die je in de voorgaande maanden hebt gedaan. De leraren zijn makkelijk om te kopen, rijke studenten zullen een beter advies krijgen en hun resultaten in voorgaande testen worden naar boven bij geschroefd. In China heeft de leraar geen zeggenschap over op welk niveau het kind zit. De Gaokao is het moment om te knallen en je hele toekomst hangt ervan af. Examenvrees moet je niet hebben in China. Je mag overigens wel het jaar daarop weer meedoen als je niet tevreden bent met je score.

(gaokao examen)

China heeft dankzij het Confucianisme al honderden jaren een systeem met een centraal examen. Zelfs in de oudste tijd was er het keizerlijke examen voor overheidsfunctionarissen. Deze test was voor iedereen toegankelijk, jong en oud. Je moest onderwezen zijn en een aanbeveling krijgen van de lokale overheid. De testen werden onafhankelijk gecontroleerd, iedereen zat in zijn eigen hokje en er werd echt alles gedaan om de testen zo eerlijk mogelijk te laten verlopen. De resultaten waren publiek en goede scores betekende eeuwige roem en slechte scores schande voor de familie. Zelfs in een dorp vlakbij waar ik woon is men trots op de voorouder die een hoge score had in het keizerlijk examen, er is een altaar met een standbeeld aan hem gewijd. Dit keizerlijke examen had een groot voordeel, zelfs de armere families uit verre hoeken van het keizerrijk, konden hieraan deelnemen als hun kind slim, talentvol en onderwezen was.

Dit centrale examen zorgt ervoor dat alles is gefocust op het behalen van de test. In China is onderwijs, naschoolse opvang, allerlei soorten bijlessen, privé tutoren een massa industrie. Gezinnen geven een groot gedeelte van hun inkomen hieraan uit. Hoewel de testen het hele jaar door niet meewegen met het eindresultaat, zijn ze een voorbereiding op het echte werk.

De Gaokao is niet alleen belangrijk voor het bepalen van het niveau, maar ook voor het bepalen naar welke universiteit je mag. In China zijn er grote verschillen in kwaliteit tussen verschillende universiteiten. De beste zitten in Beijing, Shanghai, Nanjing en Guangzhou. Hier toegelaten worden is een ticket tot succes. Als je op je CV hebt staan dat je bent afgestudeerd als ingenieur op de universiteit van Lutjebroek, helaas die telt niet mee.

(keizerlijke examen)

Net zoals het keizerlijke examen in voorgaande dynastieën is de gaokao een kans om de sociale ladder te beklimmen. De overheid doet alles in zijn macht om alles zo eerlijk mogelijk te laten verlopen. Maar omdat er zoveel vanaf hangt zijn er ook ouders die bereid zijn om alles te doen om hun kind op een goede universiteit te krijgen.

Dit jaar kwam in het nieuws dat er identiteit vervalsing werd gepleegd om goede scores te halen. Het is een zeer pijnlijke zaak waar kinderen hun goede toekomst werd ontzegd, de toegang tot hun droom universiteit geblokkeerd en door iemand anders gestolen. Voordat de scores op de post gingen werden deze onderschept en zorgde de ouders met connecties ervoor dat hun kind de identiteit aannam van de student die een hoge score had. Dit kwam aan het licht toen Chen Chunxiu online ging checken en erachter kwam dat ze 16 jaar geleden al naar de universiteit was gegaan, dezelfde naam, maar een ander persoon, met een veel lagere gaokao score. Dit heeft tot veel verontwaardiging geleid en de betrokken mensen zijn gestraft, maar het verleden kan niet ongedaan gemaakt worden. In 1 provincie zijn 242 soortgelijke gevallen ontdekt, vaak werd de identiteit van kinderen van arme gezinnen gestolen door zakenmensen met goede connecties met de politie en schoolhoofden.

In een samenleving dat meer gebruik maakt van connecties, steekpenningen en gunsten, is de gaokao nog steeds de beste oplossing. Zelf zou ik de testen meer spreiden over het jaar, zodat je een meer gewogen resultaat krijgt. In Nederland zijn we meer op de natuur van het kind gericht, niet iedereen hoeft een boekenworm te zijn, sommige mensen zijn beter met hun handen, anderen meer creatief, iedereen heeft zijn talent en we moeten die talenten ontplooien en niet betekenisloze punten scoren. Toch is er iets te zeggen voor het Chinese systeem in vergelijking met bijvoorbeeld Engeland en Amerika. In deze westerse landen is de toegang weggelegd voor de rijkeren. De sociale mobiliteit wordt hierdoor minder.

Concluderend kunnen we zeggen dat we blij moeten zijn met het onderwijssysteem in Nederland, waar we in moeten blijven investeren en de onderwijzers goed betalen, zodat we de kwaliteit hoog kunnen houden en de toegang eerlijk.

Dit artikel is geschreven door Theoootje. Een Nederlandse zeeuw die al meer dan 10 jaar in China werkt en woont. En een van de podcast hosts is van Uit China. Een China gerelateerde podcast die je hier kunt vinden. Hij heeft ook een youtube kanaal waar hij informatieve filmpjes maakt over China.

Theoootje en Martin hebben eerder al een podcast gemaakt waarin ze de verschillen bespreken tussen het Nederlandse onderwijs en het Chinese onderwijs. Die kunt u hier vinden.

Het uitroeien van armoede in China

In 2020 gaat het gebeuren! Alle staatsmedia en propaganda heeft zijn pijlen erop gericht, een overwinning voor Xi Jingping en de communistische partij. Dit stond al tientallen jaren hoog op de agenda. Lokale partijbazen staan onder immense druk, het missen van de target is ondenkbaar en catastrofaal voor je politieke carrière. Armoede moet uitgeroeid worden in China voor dat de klok op 31 december 12 uur slaat, anders verander je als partijbaas opeens in Assepoester en dit keer is het geen sprookje.

Dit is een enorme prestatie mede dankzij het beleid van de communistische partij (en een

beetje hulp van kapitalisme). Sinds de opening up in de jaren 80 zijn er meer dan 700 miljoen mensen uit de armoede gehaald en sinds 2019 wordt er gewerkt aan de laatste 16 miljoen. De laatste loodjes zijn het zwaarst zeggen ze.

De partij heeft veel geld geïnvesteerd om dit te laten gebeuren. Naar rurale plekken zijn wegen aangelegd, er zijn fabrieken gebouwd, toerisme gestimuleerd en boerderijen efficiënter gemaakt. Ze kregen ook elektriciteit, stromend water en internet. Het leven is voor veel boeren een stuk beter geworden. Toen president Xi in 2012 aan de macht kwam, maakte hij dit één van zijn belangrijkste taken. Voordat zijn termijn klaar zou zijn (toendertijd nog 8 jaar) zou de armoede ten einde zijn.

Er moet een kanttekening geplaatst worden bij deze armoede, omdat deze grotendeels zelf geïnflecteerd is. Het zou je verbazen, maar in 1949 was Shanghai een veel rijkere stad als Hongkong. Rond hetzelfde jaar was de provincie Fujian veel rijker als Taiwan. Helaas had 30 jaar communisme een desastreus effect op de economie. In 1979 waren de rollen omgedraaid en de mensen in Taiwan en Hongkong vele malen welvarender als het vasteland in China. Zelfs nu is het GDP per capita in Hongkong hoger als in Shanghai en Beijing.

In de visie van de Chinese overheid wordt de periode voor 1979 voor het gemak weggelaten. Om China Daily te quoten:

“Er kunnen veel redenen zijn voor dit overweldigende succes, maar de hoofdreden, volgens mij, is sterk en consistente leiderschap.”

Vooral het leiderschap van president Xi Jingping natuurlijk. Als kind is hij met zijn vader verbannen naar het platteland en heeft daar keihard op de boerderijen moeten werken in grote armoede, omdat hij zelf de armoede heeft ervaren was hij extra gemotiveerd om het te bestrijden. De motivatie is tweeledig, als hij de armoede kan bestrijden kan hij de steun behouden voor de communistische partij en zichzelf.

Stel jezelf de vraag, wat is armoede en denk daar rustig over na (voordat je verder leest). Voor mij is armoede lastig te definiëren, als student had ik weleens in de laatste week een gat in mijn budget, maar dat had meer te maken met de verkeerde allocatie van geld. Dan nog, met noedels kun je ver komen. Voor mij is armoede niet genoeg geld hebben om jezelf, je familie te voeden, te kleden en onderdak te bieden. In Nederland omdat we welvarender zijn zou ik daaraan toevoegen, niet genoeg geld te hebben om je eigen auto te kunnen kopen en om je kinderen aan hobby’s te laten deelnemen en om minimaal 1 keer per jaar op vakantie te gaan. In Nederland is de armoedegrens voor een alleenstaande bepaald op 1039 Euro per maand. De schatting is dat in Nederland helaas 900.000 mensen rond die grens leven.

De Chinese grens voor armoede ligt iets lager. Dit heeft te maken met lagere kosten van het levensonderhoud in China, maar wellicht ook met het halen van targets. De Wereldbank hanteert een armoedegrens van 1,9 USD per dag. Dat komt neer op ongeveer 50 Euro per maand. China hanteert een lagere grens van 1,1 USD per dag. Dit komt neer op bijna 30 Euro per maand. Om eerlijk te zijn is dit zelfs voor Chinese begrippen nog steeds armoedig.

Als een boer op het platteland leeft, in een oud huis zonder registratie, zodat hij geen huur hoeft te betalen, het grootste gedeelte van zijn eigen eten zelf verbouwd, water uit een beek of waterput haalt, dan zou hij ervan kunnen leven.

Een pakje peuken doet 1,5 Euro, een liter benzine 0,9 Euro, een blikje bier 0,5 Euro en een buskaartje 0,25 Euro. De aanschaf van trein en vliegtickets wordt al bijna onmogelijk, dus het betekend een ernstige belemmering op de mobiliteit. De aanschaf van een motor en het onderhoud daarvan is net te doen, maar het behalen van een rijbewijs en het aanschaffen van een auto is niet mogelijk op dit budget. Nog een stapje verder, de aanschaf van een huis is nog lastiger, zelfs de goedkoopste woningen doen 400 EUR per vierkante meter, huren daarentegen kan behoorlijk goedkoop en veel jobs komen inclusief dormitory. De sociale vangnetten in China zijn minder goed als in Nederland, als een persoon ziek wordt is dit al snel een groot probleem. Ziekenhuizen en medicijnen zijn niet goedkoop. Dus ik zie veel problemen met deze getallen, zeker als mensen kinderen hebben of ouder worden.

In China is er een groter verschil tussen arm en rijk, daarom zijn de maatstaven ook lastiger te verantwoorden. Je kan in de binnenstad van Shenzen een rij auto’s geparkeerd zien staan van BMW’s, Mercedes, Audi’s, Porsches, Cadilacs, Lincolns, Jaguar noem het maar op (in het luxe segment hebben de Chinezen meer keus als wij Nederlanders) maar na een paar uur rijden naar het platteland en mensen moeten het doen met een stuk minder geneugten des levens. Dus er wordt zeker naar elkaar gekeken en vergeleken. Gelukkig voor de overheid is de Chinese cultuur minder calvinistisch als de Nederlandse, waar we in Nederland al snel op rijken neerkijken als zakkenvullers, worden ze hier geprezen en aanbeden.

Om het zeker te weten vroeg ik een lokale Chinese vriend over armoede. Is 30 Euro genoeg om niet arm te zijn? Let wel, hij is een Shenzhenner, daar is levensonderhoud een stuk hoger (Shenzhen is na Hongkong de stad met hoogste GDP per capita, mede dankzij Hongkong). Zijn antwoord: “onmogelijk”. In zijn opinie was 150 Euro per maand het absolute minimum om net te overleven met eten, maar nog steeds armoedig. Het minimumloon in Shenzhen is overigens 280 Euro.

Gelukkig wanneer het op propaganda aankomt, hoef je niet alle feiten te geven, dus deze definitie van armoede wordt in meeste Chinese nieuwsberichten weggelaten, beter om het een beetje abstract te houden. Het gaat om de grote nummers.

China Daily meldt:

“Sinds 2012 heeft de centrale overheid het speciale fonds voor armoedebestrijding verhoogt met 20% per jaar – vorig jaar was het bedrag meer dan 1,8 biljoen Euro.”

Dat zijn indrukwekkende bedragen, maar als je het deelt door de mensen die nog in armoede leven (16 miljoen) is er een budget van 112 Euro per persoon per jaar. Dan klinken de bedragen al wat kleiner. The global times geeft aan dat boeren rijk worden op internet met populaire apps zoals Tiktok:

“Een beroemdheid genaamd Broer Taiping, kon toen hij jong was zich niet voorstellen dat hij nu 590.000 Euro per jaar verdient, dankzij de app Kuaishou. Broer Taiping groeide op in een grote familie in Inner-Mongolië, met hand en spandiensten kon hij 35 euro per dag verdienen, maar toen hij filmpjes ging posten van de BBQ’s in zijn geboortedorp, gingen ze viraal. Hij begon online rundvlees te verkopen in 2017, nu dragen zijn familie en buren bij aan de succesvolle business”

Dit zijn mooie succesverhalen die vaak voorkomen in China, maar toch weer gedeeld over de totale bevolking, vrij zeldzaam zijn.

Dit jaar was een groot paradepaardje van de Chinese overheid het dorp Atule’er. De dorpelingen leefden op een 800 meter hoge berg en moesten iedere dag een steile ladder beklimmen om naar school, de markt of naar het ziekenhuis te gaan. Dit was een zware opgave. Veel van de inwoners zijn verhuisd naar een nieuwbouwproject in een stad 75 kilometer verderop, waar alle voorzieningen zoals scholen en ziekenhuizen aanwezig zijn. De nieuwe appartementen hebben, gas, water, licht en internet.

Het bergdorpje zelf is een toeristen plek geworden en ontvangt jaarlijks duizenden bezoekers. Een succesverhaal! CNN plaatst er wat kanttekeningen bij, omdat veel van deze mensen nu de kosten moeten dragen van deze nieuwe maandelijkse voorzieningen, het kan zijn dat het een valse façade is voor propagandadoeleinden en dat later mensen weer moeten terugverhuizen omdat het niet betaalbaar is, de nieuwe inwoners moeten ook werk kunnen vinden en zich kunnen aarden in de grote stad, maar voorlopig is het tegendeel niet bewezen.

Om te concluderen, China heeft proactief actie ondernomen om armoede te bestrijden. Als we dit vergelijken met Amerika, waar de middenklasse al jaren in koopkracht achteruitgaat, de rijken steeds rijker en de armer steeds armer worden is er een groot verschil in beleid. Iedereen moet mee komen in de groei. Goed overheid beleid speelt hier een belangrijke rol in en de prestatie van de communistische partij kan niet ontkend worden. Moet je kanttekeningen hierbij plaatsen?

Uiteraard, de armoede is grotendeels zelf geïnflecteerd, de propaganda doet het beleid beter klinken als het is, de standaard gehanteerd is lager als die van de Wereldbank, een belangrijke motivatie voor de partij om dit te doen, is om aan de macht te blijven en niet zozeer uit medeleven.

Gaan we dit nog veel in het nieuws zien in Nederland dit jaar? Ik denk het wel want China gaat dit groots vieren en promoten (zelfs als ze het stiekem net niet hebben gehaald).

Dit artikel is geschreven door Theoootje. Een Nederlandse zeeuw die al meer dan 10 jaar in China werkt en woont. En een van de podcast hosts is van Uit China. Een China gerelateerde podcast die je hier kunt vinden. Hij heeft ook een youtube kanaal waar hij informatieve filmpjes maakt over China.

De lopende doden door Liao Yiwu

De schrijver Liao Yiwu is een criticus van de Communistische Partij en zoals altijd, wordt daar een prijs voor betaald. Zijn activisme begon in 1989, de tijd van de studenten protesten in Beijing. Hij schreef en zong een aantal protest gedichten, welke populair werden onder de bevolking. In 1990 werd hij opgepakt en zat 4 jaar gevangen. Hij gebruikte zijn tijd in de gevangenis om door te gaan met schrijven. Hij verzamelde verhalen door gevangen te interviewen. Later als hij vrijkomt, heeft hij niet het CV om een goede baan te vinden en belandt onderaan de sociale ladder. Dat circuit geeft hem nog meer kansen om bijzondere mensen te interviewen die veel hebben meegemaakt.

Zijn boek bestaat uit allemaal korte verhalen, sommige triest, andere luguber, soms vulgair en dan weer bizar. Dit maakt het een interessant boek om te lezen. De rode draad blijft zijn kritiek op de overheid, de vele beleidsbesluiten van de CCP welke in onze Westerse ogen bizar zijn, hebben China grote sociale, psychologische en economische schade berokkend. Het begint met de herverdeling van land in de jaren 50, dan de grootscheepse vervolging van kapitalisten, landeigenaren en intellectuelen. Daarop volgt de grote sprong voorwaarts, wat uitmondt in een verschrikkelijke hongersnood in de jaren 60. Dan komt de culturele revolutie in de jaren 70, waar een tweede keer alle leraren en intellectuelen worden vervolgd. Het lijkt niet op te houden, tot de laatste verhalen van mensen die eind jaren 80 in de studenten protesten worden vermorzeld en Falun Gong aanhangers welke in de jaren 90 aangepakt worden. Al deze acties betekenen vervolging, martelingen en armoede waar vaak hele gezinnen aan ten onder gingen.

In de afgelopen 20 jaar zijn veel van deze schokkende gebeurtenissen in China vergeten. Het zijn beladen onderwerpen welke niet graag besproken worden door het volk zelf. De overheid onderdrukt uiteraard iedere negatieve uiting over dit verleden, zeker als die publiek wordt geuit of op Chinese sociale media. Het is nu vooruitkijken naar de herrijzenis van China en hoe welvarend iedereen is. Daarom wordt Liao Yiwu gecensureerd in China. Dit maakt het een belangrijk historisch document, waarvan we moeten leren om ervoor te zorgen dat de historie en het lijden zich niet blijft herhalen.

Helaas, in China blijven de zuiveringen komen, hoewel de Westerse media en politiek daar tegenwoordig minder ruchtbaarheid aan geven vanwege economische belangen zijn er in 2015 nog 200 mensenrechtenactivisten opgepakt, beter bekend als de 709 crack down. In 2017 worden miljoenen Oeigoeren in detentiekampen opgesloten, in de strijd tegen terrorisme. In 2020 krijgt de Hongkong politie verregaande bevoegdheden en word er een speciale afdeling opgezet om wederom terrorisme en separatisme te bestrijden. Dit zal ook snel lijden tot massa arrestaties en vervolging.

Liao Yiwu zijn boek laat de mensen spreken. Voor het grootste gedeelte zijn de geïnterviewde aan het woord met af en toe een vraag van Liao. Geen persoon is hetzelfde, je reist door de tijd, door rangen en standen, je ontmoet voor- en tegenstanders, jong en oud, feng-shui meesters en migranten arbeiders en….. je ontmoet de lopende doden.

Dit artikel is geschreven door Theoootje. Een Nederlandse zeeuw die al meer dan 10 jaar in China werkt en woont. En een van de podcast hosts is van Uit China. Een China gerelateerde podcast die je hier kunt vinden. Hij heeft ook een youtube kanaal waar hij informatieve filmpjes maakt over China.