Het nieuwe Hong Kong is mede mogelijk gemaakt door democratische idioterie

- No man is an island

Niemand is een eiland

schreef de dichter John Donne ooit. Hij wilde daarme uitdrukken dat we niet konden leven zonder onderdeel te zijn van een gemeenschap. Hetzelfde geldt voor naties. Elk land is onderdeel van een wereldgemeenschap of de regering dat nu wilt of niet. Noord Korea is het dichtst bij het zijn van een eiland, maar zelfs die regering is afhankelijk van Westerse hulp en ziet voor zichzelf een rol op het wereldtoneel. Een absurde rol, maar een rol desalniettemin.

De rol die Hong Kong speelde was, in de ogen van velen, het beste van twee werelden. De dynamiek en energie van het opkomende China gecombineerd met waarden die dicht tegen de westerse democratie aanlagen. Alleen nu de nieuwe nationale veiligheidswet is aangenomen neemt Hong Kong niet meer die unieke uitzonderingspositie in die het sinds de overdracht van 1997 heeft ingenomen. Het is nu slechts een van de talloze grote Chinese steden die zich moeten aanpassen aan een steeds intrusiever centraal regime vanuit Beijing.

Hoe heeft het zover kunnen komen? We kunnen de oorzaak zoeken bij de Chinese regering, maar zoals we net al lazen: niemand is een eiland. Misschien moeten we eens in de spiegel kijken en dan niet ons westerse hoofd draaien om die goede hoek te krijgen in dat zachte licht.

Trump

In 2016 won Donald trump de Amerikaanse verkiezingen door het winnen van de electoral vote (het kiescollege) terwijl hij tegelijkertijd de popular vote (de algemene verkiezingen) verloor. Trump lijkt op het eerste gezicht een geduchte tegenstander voor de Chinese regering. Al heel vroeg in zijn verkiezingscampagne omschreef hij de economische gevaren die het handelen met China met zich meebracht en, eenmaal in het Witte huis, begon hij een handelsoorlog.

Ondanks dat is in vele opzichten Donald Trump een godsgeschenk geweest voor de Chinese overheid. Om tot die conclusie te komen moeten we eerst even kijken naar hoe de Chinese regering haar bestaan verantwoord tegenover het volk. Welke rechtvaardiging is er voor hun bestaan? Als we kijken naar de Chinese media dan voert de CCP voornamelijke de volgende 3 rechtvaardigingen aan:

1. Historische rechtvaardiging

In 1949 werd de volksrepubliek China uitgeroepen door Mao Zedong, waarmee een groot deel van wat traditioneel gezien werd als Chinees grondgebied werd herenigd. Voor 1949 was er een verdeeld China geteisterd door westerse machten, een Japanse invasie en een burgeroorlog. De rechtvaardiging die de CPP dan ook aanvoert is als volgt: zonder ons sterke centrale gezag valt China uit elkaar.

2. Economische rechtvaardiging

Sinds het openen en reformeren van de economie door Deng Xiaoping eind jaren 70 heeft China een economische explosie ondergaan. Jaar op jaar is de economie gegroeid en dit is een andere belangrijke rechtvaardiging van het CCP bewind. Zij kunnen naar het verleden wijzen en vragen: heb je het nu niet veel beter dan vroeger? Dit is dankzij ons beleid.

3. Stabiliteit/Eenheid rechtvaardiging

Lang voor de communisten aan de macht kwamen werd de Chinese geschiedenis al verdeeld in goede historische periodes en slechte periodes. De goede periodes gingen altijd gepaard met grote nationale eenheid en stabiliteit terwijl de slechte periodes altijd gepaard gingen met verdeeldheid en chaos. De CCP weet dit en dus wil het laten zien dat deze regering stabiliteit en eenheid brengt.

Onze westerse democratieën hebben lange tijd precies hetzelfde kunnen aanbieden. Ook onze regeringen hadden de geschiedenis om hun bestaan te rechtvaardigen, ook wij hadden economische vooruitgang en ook wij hadden stabiliteit. Daarbij konden we nog talloze andere rechtvaardigingen aandragen zoals rechtmatige verkiezingen, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van de pers, enzovoort.

Maar toen kwam Trump op het toneel en hij heeft onder veel van de hierboven genoemde waarden een bom gelegd. Hij heeft gebroken met historische bondgenoten in Europa en landen als Canada en Australie slechter behandeld dan een dictatuur als Saudi-Arabië, hij heeft een enorme grote verdeeldheid gecreërd tussen Amerikanen. Amerika is instabieler dan ooit en is in principe verdeeld in twee grote bevolkingsgroepen: voor Trump/tegen Trump. Ook heeft hij het paradepaardje van de westerse democratieën, de vrije pers, door het slijk gehaald. Elke persmedium dat enige kritiek op hem heeft wordt automatisch bestempeld als 'fake news' en hij ging zelf zover dat hij de pers 'the enemy of the people' noemde.

Toen ze dit in Beijng lazen moeten ze haast wel in hun handen geklapt hebben van vreugde. Een Amerikaanse president die niet alleen de vrije pers door het slijk haalt, maar ook nog in woorden die Mao zelf ook gebruikt heeft: 人民公敌. (de vijanden van het volk)

Toen de Hong Kong demonstraties eenmaal op gang kwamen was het voor de Chinese regering heel makkelijk om te wijzen naar de Amerkaanse democratie en tegen de bevolking te zeggen: kijk eens hoe instabiel het daar is, totaal geen eenheid, ze weten niet wat ze willen, ze hebben daar ook geen vrije pers want het is allemaal nep nieuws dat ook nog allemaal tegen China is. Wij snappen niet dat de Hong Kongers dat idiote Amerika als voorbeeld gebruiken.

Brexit

Brexit lijkt op het eerste gezicht een goed voorbeeld van democratische besluitvorming. Een britse meerderheid wilde uit de EU stappen en dankzij het befaamde Brexit referendum is dit uiteindelijk ook gebeurd.

Maar als we naar de cijfers kijken dan zien we dat het verschil tussen de bevolking die uit de EU wilde stappen en diegene die in de EU wilde blijven slechts 3 procent was, bovendien bleek achteraf het hele Brexit process aanzienlijk gecompliceerder dan was voorgesteld door de Brexiters.

De Chinese regering kan zodoende makkelijk een plaatje schetsen waarin de democratie heeft gefaald. Want de instabiliteit en onzekerheid die Brexit met zich meebrengt staat in scherp contrast met de stabiliteit en eenheid waarop de CCP zich voorstaat. En dus stelt het de vraag: is het eigenlijk wel goed dat 3 procent van de bevolking kan beslissen wat er gebeurt? Of moeten we dat soort beslissingen overlaten aan een competente stabiele overheid?

Na de overdracht van Hong Kong in 1997 hebben de Britten goede banden met Hong Kong onderhouden en na de invoering van de nationale veiligheidswet werden de regels voor het verkrijgen van een British national overseas paspoort versoepeld en werd het gemakkelijker gemaakt om te emigreren.

De reactie in de Chinese media? Brexit heeft aangetoond dat Britten niet zitten te wachten op immigranten. Hong Kongers zullen altijd tweederangs burgers zijn in de UK.

Natuurlijk weten we niet of de situatie in Hong Kong beter zou zijn zonder Trump en zonder Brexit, maar met een president als Trump en een ondoordacht referendum als Brexit heeft het westen het gemakkelijk gemaakt voor de CCP. Want waar vechten die Hong Kongers eigenlijk voor? Een domme realityster en Britten die niet op immigranten zoals jullie zitten te wachten.

Onvrije meningsuiting, Joshua Wong.

Deze week las ik geschokt het nieuws. Beijing voerde een wet door met vergaande gevolgen voor Hong Kong. Het is een einde aan hun democratie en ook een inbreuk op het 1 land twee systemen principe. Ik was al een tijdje het boek van Joshua Wong aan het lezen. Een boek dat hij vorig jaar had gepubliceerd, gedeeltelijk geschreven tijdens zijn gevangenschap. Op het nieuws van 31 Juni 2020 gaf hij aan te stoppen met zijn partij. De democratische beweging van Hong Kong is verslagen. De straffen zijn hoog en mensen kunnen in China vervolgd worden buiten het Hong Kong justitiële systeem om. Daarnaast komt er in Hong Kong een door Beijing geleide veiligheidsbureau welke boven de wet staat. Ik wist al dat Beijing de wet ging maken, maar nog niet dat het zover ging.

In zijn boek weet Joshua Wong nog niet dat dit allemaal ging gebeuren en daarom is hij een stuk optimistischer over de stand van zaken. Het uitwisselingsverdrag was net na lange protesten eindelijk van tafel. Een concessie van Carrie Lam, de marionet van Beijing en daarom een knieval van de grote macht in Beijing! Hij had hoop dat er meer overwinningen voor de democratie in Hong Kong zouden komen, maar geeft wel al aan dat de weg naar democratie lang en moeilijk zal zijn. De communistische partij onder leiderschap van Xi Jingping wil goed de teugels in handen houden. Dit komt ook omdat de Sovjet-Unie na 70 jaar onderuitging, een datum welke de Chinese Communistische Partij net heeft gevierd. De CCP is zich zeer bewust van hoe snel je de macht kan kwijtraken, zelfs met een kleine concessie.

Het is lastig om te verwoorden. Het onderwerp is heel belangrijk en serieus; vrijheid, democratie en de onderdrukking daarvan, dus dit boek zal wel snel taaie kost worden…. zou je denken. Gelukkig niet, Joshua Wong weet op melige wijze popcultuur te refereren in zijn verhaal. Wij zijn allemaal opgegroeid met de Marvel films, Star Wars en Harry Potter, dus vaak moest ik gniffelen als hij een link maakte tussen het fictieve helden universum en de situatie in Hong Kong. Dit boek is een must-read voor de jongere generatie. Joshua Wong is zelf piepjong, hij begon zijn politieke carrière op 14-jarige leeftijd en is nu slechts 23 jaar oud. Op zijn 20’ste heeft hij al 3 maanden in de gevangenis gezeten voor zijn politieke activisme.

De jonge Joshua heeft een heel goed politiek beeld en weet zijn idealen mooi te verwoorden. Als je het boek doorleest en de stappen ziet hoe de gevestigde orde van oude mannen en vrouwen deze idealen te lijf probeert te gaan, is het verbazend om te zien, hoe de oudere generatie het vermogen heeft verloren om dialoog aan te gaan. Deze gevestigde orde is hoogopgeleid, hebben de beste studies gevolgd in vrijheid in het buitenland, zijn rijk geworden en hebben goede connecties. Helaas, ieder protest wordt met politieoptredens beantwoord en stap voor stap beginnen de studenten protesten en politieoptredens gewelddadiger te worden, totdat het in 2019 echt op grootscheepse rellen uitmondt.

De door democratisch weg gekozen leden van demosisto (Joshua’s Partij) worden geweerd uit legco. Ze hebben hun ambtseed, in protest, verkeerd uitgesproken en ze mogen het niet over doen. Later wordt Joshua Wong gediskwalificeerd op onduidelijke gronden voor lokale verkiezingen. Het politieke systeem in Hongkong is vrij complex. Er zijn redelijk vrije lokale verkiezingen, maar het machtigste orgaan genaamd Legco (soort van tweede kamer) heeft altijd de 50% in handen van zakenmensen en Pro-Beijing politici en 50% word gekozen door het volk. Hierdoor heeft Beijing een stevige grip op de politiek.

Hoe het zal aflopen met de democratie in Hong Kong weten we niet, maar het boek geeft een goed beeld hoe het begon.

Dit artikel is geschreven door Theoootje. Een Nederlandse zeeuw die al meer dan 10 jaar in China werkt en woont. En een van de podcast hosts is van Uit China. Een China gerelateerde podcast die je hier kunt vinden. Hij heeft ook een youtube kanaal waar hij informatieve filmpjes maakt over China.

Het dagelijkse gevecht van de talenstudent.

Toen ik net begonnen was met het leren van Mandarijn Chinees kwam het regelmatig voor dat mijn Chinese gesprekspartner Engels aan het spreken was terwijl ik Chinees sprak. Het gesprek zag er dan ongeveer zo uit:

Ik:

“你好，你叫什么名字” （hallo, hoe heet jij)

Chinese gesprekspartner:

“My name is tony, what is your name?” (ik heet tony, hoe heet jij)

Ik:

“我叫马丁，认识你很高兴“ (ik heet Martin, aangenaam kennis te maken)

Chinese gesprekspartner:

“Nice to meet you too, where are you from?（aangenaam, waar kom je vandaan?)

Ik

我来自荷兰: (ik kom uit nederland)

En zo zette het gesprek zich dan voort tussen mijzelf; die koppig Chinees bleef spreken en mijn gesprekspartner; die koppig Engels bleef spreken. Een aantal jaar geleden kwam ik er door de populaire blog van China kenner John Pasden achter dat dit fenomeen een naam heeft: Language power battle.

Wat is een language power battle?

Een language power battle is een spreekwoordelijk gevecht tussen twee mensen die beide geen interesse hebben in het spreken van een taal die ze al goed beheersen, maar wel grote interesse hebben in het spreken van een taal die ze willen leren. Het conflict begint dan wanneer beiden een andere taal willen spreken en het gevecht gaat dan over welke taal de voertaal gaat zijn voor de verder communicatie (vaak voor zolang je elkaar kent)

Dit komt vaak voor in China want hoewel de Chinezen over het algemeen erg enthousiast zijn over buitenlanders die Chinees leren, zijn ze uiteraard nog enthousiaster over het bevorderen van hun eigen Engelse niveau.

Het kan tot veel frustratie leiden, en dus heb ik voor mijzelf 8 regels gemaakt om conflicten te vermijden. De regels hebben betrekking op het studeren van de Chinese taal en het leven in China, maar zijn vaak ook toepasbaar op het studeren van andere talen. Ik zal ze hier met u delen:

1.

Wanneer het niveau van de taal die je wilt leren spreken significant lager is dan de gewenste taal van je gesprekspartner dan moet je naar mijn mening niet blijven volhouden. Je kunt niet verwachten van iemand dat hij/zij het gemak van vloeiende communicatie inlevert voor jouw taalstudie

2.

In een werkomgeving is diegene met wie je spreekt soms aangenomen vanwege zijn of haar talenkennis. Als dit het geval is dan moet je niet aandringen op communicatie in de taal die jij wilt leren wanneer zijn of haar leidinggevende aanwezig is. Omdat die leidinggevende het dan waarschijnlijk zal opvatten als een brevet van onvermogen van de werknemer in kwestie. Mocht jouw niveau in de taal die jij leert aanmerkelijk hoger zijn dan die van de werknemer en je enige doel is om de communicatie gemakkelijker maken, geef dan eerst een compliment aan de werknemer voordat je overschakelt op een andere taal.

3.

Bij ongeveer gelijk niveau bepaalt diegene die het eerst spreekt de voertaal. Dit doe ik vaak met vrienden die ongeveer op mijn niveau zitten. Als zij beginnen met het spreken van Engels dan communiceren we in het Engels. Als ik begin in het Chinees dan communiceren we in het Chinees. Als het niveau gelijk blijft en je spreekt regelmatig met elkaar dan komen als het goed is beide talen genoeg aan bod.

4.

Wees je er bewust van dat hoe zwakker je taal is hoe lastiger het is om met je te communiceren en visa versa. Dat betekent dat in het begin van je taalstudie je heel vaak in language power battles terrecht gaat komen en dat naar mate je langer studeert dit minder gaat worden.

5.

In het geval van mandarijn Chinees zijn er talloze Chinezen die geen enkel woord Engels spreken en ook niet de behoefte hebben om dit te leren; de oudere generatie of de mensen die niet veel naar school zijn geweest. Als je dus alleen maar hippe kosmopolitische moderne hoog opgeleide vrienden hebt, dan moet je ook niet verbaasd zijn dat je constant in Engelse gesprekken terrecht komt. Wanneer je dat niet wilt spreek dan ook met de beveiliger van je gebouw, het vrouwtje dat de vloeren schoon maakt, de oude groenteman en zijn vrouw aan de overkant van de straat, de taxi chauffeurs die je naar huis brengen na het stappen, enzovoort.

6.

Uitspraak is belangrijk. Als je een Chinese zin begint en al je tonen zijn verkeerd dan kan je gesprekspartner je waarschijnlijk nog wel verstaan, maar je taal is onprettig om naar te luisteren en dus is het verleidelijker om een gesprek in het Engels te voeren.

7.

Als je betaalt voor een Chinese les dan mag je nooit in language power battles terrecht komen. Als dat wel gebeurt dan heb je een slechte leraar getroffen. Als ik Engelse les geef, dan is Engels altijd de voertaal zelfs bij zeer laag niveau van de student. Mocht ik een uitleg in het Chinees verschaffen, dan is dat pas nadat ik dezelfde uitleg in het Engels heb gegeven. Hetzelfde geld voor de Chinese leraar. Als jij meer Chinees wilt spreken en je betaalt voor de les, dan heeft de leraar zich aan te passen aan jouw wensen en niet andersom

8.

Wanneer je deel uitmaakt van een groepsgesprek dan is de voertaal de taal die de meeste mensen beheersen ongeacht niveau. Als een vriend constant ongevraagd voor je loopt te vertalen vertel hem/haar dan dat niet te doen. Niet alleen zit de vertaling je taalontwikkeling in de weg, het verpest ook de dynamiek van het groepsgesprek.