top of page
Search
tszarafinski

Updated: Jun 21, 2020

Ties Dams heeft een kort boekje geschreven over Xi Jingping, de huidige president van China. Omdat het kort en bondig is, gaat het vrij snel door een grote hoeveelheid onderwerpen heen. Als je nog niet echt bekend bent met China en zijn politieke spelers, zet dit boek dan voor later op je lijstje. Ook is zijn woordkeus soms wat bedenkelijk, bijvoorbeeld hij gebruikt “apenkoning” voor een leider die chaos brengt en “jade keizer” voor een leider die orde brengt. Dit komt uit een oude Chinese roman, ik had terminologie gebruikt die iets dichter bij de Nederlandse lezer staat, maar als je meer bekend bent met de Chinese cultuur geen probleem.


Ties Dams is een politiek adviseur en zit in think thanks welke de overheid moeten adviseren over China. Hij heeft zich daarom goed verdiept in de materie die beschikbaar is. Ik heb veel bewondering hiervoor, omdat in China zulk soort materiaal lastig te vinden is, alles zit achter een gordijn van mysterie. De Chinese internet wall zorgt er niet alleen voor dat informatie het land niet inkomt, ook dat het het land niet uitgaat. Xi Jingping herschrijft in China zijn eigen geschiedenis om een icoon, een halfgod voor zijn volk te creëren, dus overheids bronnen zijn niet betrouwbaar. Veel westerse boeken over Chinese leiders hebben een hoog roddel gehalte, omdat alternatieve, niet officiële bronnen gebruikt moeten worden zoals naar het buitenland gevluchte dissidenten. Hoewel je dit soort gossip verslaggeving wel terugleest, houd Ties Dams het redelijk feitelijk.


De schrijver begint bij Xi Jinpings ouders en raast door bijna de gehele partij historie heen. Xi’s vader speelde namelijk ook een grote rol in China’s vroege politiek, met alle drama die daarbij hoort. Xi Jinping ondervond zuiveringen, vernederingen, politiek gekonkel al sinds zijn jonge jaren als zoon van een hooggeplaatste leider. Daarna zien we Xi de ladder opklimmen van de Chinese politiek, een gevaarlijk spel waar je makkelijk je positie kwijt kan raken als je niet de juiste connecties hebt of slechte beslissingen maakt.


In het westen zien we vaak zo een overgang van leiderschap als iets heel saais, een aantal oude mannen op een rij in een grote hal die een groep andere oude mannen gaat vervangen. Maar niets is minder waar, van de hoogste positie de ene dag naar levenslang in de gevangenis de andere dag, het gebeurt. Als laatste zien we hoe Xi Jingping in deze toppositie steeds meer macht naar zich toegrijpt. Als Nederlanders beseffen we niet hoeveel macht dat is. Xi is de absolute leider, hij controleert de partij en het leger en heeft ook de limiet op ambtstermijnen afgeschaft, zodat hij levenslang aan de macht kan blijven. Dit is sinds de tijd van Mao niet meer gebeurt. Het Chinese propaganda-apparaat is efficiënt en de controle op sociale media volledig. Het Chinese volk twijfelt niet aan hoe geweldig en harmonieus China en hun leider is. Maar wat kunnen wij in het westen verwachten?


Wat Ties Dams heel goed doet is doormiddel van een analyse van: 1 de Chinese cultuur, 2 hoe de partij werkt en 3 hoe Xi Jingping is opgegroeit tot een aantal spelregels te komen. Als een situatie zich voordoet kun je deze spelregels toepassen en een verwachting maken hoe China daar diplomatiek op reageert. Wat is China’s plan voor de toekomst? Hoe willen ze doorgroeien en welke positie zien ze zichzelf in de wereld innemen? Xi Jingping is de grootste spelmeester van de wereld, zijn tedere glimlach is de ultieme pokerface.


Wij moeten ook beter in ons spel worden en beseffen dat China de regels al aan het veranderen is. En daarmee eindigt het boek “Europa aan zet”. Een zet waar jij en ik kleine pionnen in zijn.



Dit artikel is geschreven door Theoootje. Een Nederlandse zeeuw die al meer dan 10 jaar in China werkt en woont. En een van de podcast host is van Uit China. Een China gerelateerde podcast die je hier kunt vinden. Hij heeft ook een youtube kanaal waar hij informatieve filmpjes maakt over China.

12 views0 comments
tszarafinski

In zijn boek “Has China Won?” door Kishore Mahbubani wordt deze controversiële vraag gesteld. Kishore weet op een interessante manier en door goede onderbouwingen de situatie tussen China en Amerika uiteen te zetten. Als je je graag verdiept in de wereldsituatie, wat zijn de economische, de diplomatieke verhoudingen en de strategieën van zowel China als Amerika is dit boek een must-read.


Kishore Mahbubani (foto hieronder) is een voormalig diplomaat met meer dan 30 jaar ervaring en werkt nu als professor op de universiteit van Singapore. Als Singaporeaan heeft hij altijd op een veilige afstand de ontwikkeling van China kunnen meemaken. Daarnaast is Singapore zelf een bijzondere stadstaat met een mix aan Britse, Chinese, Indische en Maleisische cultuur. Een plek waar je een brede visie kan ontwikkelen en een stadstaat die diplomatiek zowel met China als Amerika moet kunnen flirten.



Het boek heeft een focus op China en Amerika en vergelijkt de huidige nummer 1 en 2 van de wereld. Hij wil weten wat er gaat gebeuren als China Amerika inhaalt, economische en politieke invloed zijn nauw met elkaar verbonden, dus China krijgt steeds meer te zeggen in de regio en de wereld. Tijdens zo een verandering is er een grote kans op conflict en nu ten tijde van het coronavirus zie je inderdaad dit conflict profetisch oplaaien.


Van Amerika geeft Kishore een pijnlijke huidige situatie. Het politieke systeem is gekaapt door big business, miljonairs en de wapenindustrie. Je kan zeggen dat Amerika geen democratie meer is, maar een plutocratie, geregeerd door geld. In schril contract met de steeds rijker wordende machthebbers, laat de data zien dat de Amerikaans onderste 50% steeds armer zijn geworden in de afgelopen 30 jaar, het tegenovergestelde is gebeurd in China. De meerderheid van de Amerikanen profiteert niet meer van de economie en het wordt steeds lastiger om uit de armoede te komen met een dalende koopkracht.


Wat betreft strategie lijkt deze momenteel in Amerika te ontbreken, er wordt voornamelijk gepland voor de korte termijn, naar de komende verkiezingen, maar niet naar de verre toekomst. Door zelfcensuur en propaganda is er een misplaatste hoogmoed: “America is the number one of the world baby!” Geen Amerikaanse politicus zal hardop uitspreken dat Amerika niet het allerbeste land is, daar zal hij of zij kiezers mee kwijtraken, dat wil je niet doen gedurende zo een dure campagne. Dus het volk ziet ook geen noodzaak om strategieën aan te passen.


Nog pijnlijker is dat Amerika op het wereldtoneel zijn status als moraalridder kwijt is geraakt. Zo is Trump recentelijk uit een aantal verdragen gestapt die Obama had onderhandeld, de Paris environment agreement om er één te noemen. Hierdoor wordt Amerika wereldwijd steeds meer als een onbetrouwbare partner gezien die alleen op zijn eigen interesses uit is. Ook op het gebied van mensenrechten heeft Amerika niet veel meer te zeggen na Guantanamo bay. Een groot deel van de instabiliteit in de wereld en zeker in het Midden-Oosten zou weleens door Amerika veroorzaakt kunnen zijn.


Van China schetst Kishore een positiever beeld. In China wordt hard gewerkt om de mensen uit de armoede te halen en een harmonieuze maatschappij op te bouwen. In zijn ogen wordt China geleid door een meritocratie, waar alleen de slimste en meest kundige mensen op politieke posities komen. In China zijn miljoenen mensen sinds de opening up uit de armoede gehaald. Als je opzoek bent naar de “American dream”, kom dan naar China, waar veel succesverhalen zijn van arme mensen die door hard werken en slim zakendoen, miljonair zijn geworden.


China is de koning van de strategie, waar we in het westen 4 of 8 jaar vooruitkijken, heeft China al een duidelijk beeld waar ze willen zijn in 2050. Ze weten niet alleen waar ze dan willen zijn, ze hebben ook al nagedacht over de stappen om daar te komen. China heeft er ook geen moeite mee om te wachten met beslissingen tot na er verkiezingen zijn geweest in Amerika…..is Trump al vervangen?


Om moraalridder te spelen, het is een feit dat in China veel minder mensen in de gevangenis zitten als in Amerika, daarnaast is er veel minder geweld in China, er zijn een stuk minder moorden. Gewapende overvallen zijn in China heel zeldzaam. Wat dat betreft is China veel harmonieuzer dan Amerika. Chinezen zullen je ook trots vertellen dat ze meer geven om de levens van het volk, van de meerderheid, dan om de vrijheid van het individu. Dat mensen protesteren in het buitenland ten tijde van Corona en lock-downs is absurd voor de Chinezen, waarom zou je met je egoïstische acties de meerderheid van het volk in gevaar brengen?


China heeft ook bewezen om een betrouwbare partner te zijn, als ze een verdrag ondertekenen, zullen ze daar niet zomaar uit stappen. Dit zorgt ook voor een groeiende invloed van China over het tanende Amerika.


Persoonlijk denk ik dat het boek China iets te positief afschildert. Het verbaast me altijd als mensen zo lovend zijn over hoe de communistische partij de mensen uit de armoede heeft gehaald. Stel je voor dat in Nederland de PVDA 30 jaar lang alle mensen heeft onteigend, iedere vorm van ondernemerschap heeft onderdrukt, hongersnoden en economische malaise heeft veroorzaakt en dan zegt “dit werkt niet laten we het kapitalistische systeem proberen” en daarna 30 jaar ongekende groei meemaakt. Kun je dan lovend zijn over de laatste 30 jaar zonder te kijken naar wat eraan voorafgegaan is? Als je vanaf 0 begint gaat het altijd hard. Ik vind dat Kishore iets kritischer had moeten zijn door zaken in hun context te plaatsen. Daarnaast vind ik de term meritocratie op China niet helemaal van toepassing, er word veel meer gekozen op basis van connecties en politiek gekonkel om er persoonlijk beter van te worden.


Of Amerika aan het verliezen is of China aan het winnen is, wij als Europeanen zitten er mooi tussenin, wat mij betreft tussen twee vuren en dat beangstigt me. Als antwoord op de vraag of China heeft gewonnen? Dat antwoord kan ik je natuurlijk niet geven, daar moet je het boek zelf voor lezen.



Dit artikel is geschreven door Theoootje. Een Nederlandse zeeuw die al meer dan 10 jaar in China werkt en woont. En een van de podcast host is van Uit China. Een China gerelateerde podcast die je hier kunt vinden. Hij heeft ook een youtube kanaal waar hij informatieve filmpjes maakt over China.

19 views2 comments

Hoe levendig is de Chinese maatschappij! Dat was het eerste wat me opviel toen ik vele jaren terug voor het eerst voet op Chinese bodem zette. Constant een stroom mensen op straat, ondernemers die vroeg in de ochtend hun zaak open gooien en pas laat in de avond hun deuren sloten en overal mensen met hun eigen straathandeltje. Van een kleedje met wat spullen erop tot een rijdende oven met bakplaat. De sfeer was geweldig. De chinezen hebben zelfs een woord voor dit soort levendigheid: renao (热闹)


Maar naarmate ik langer in China woonde viel me op dat er jaar na jaar minder straathandelaren te vinden waren. Elk jaar werden er meer regels en voorschriften opgesteld die het de straathandelaren moeilijk maakte om handel te drijven. Ze zouden te rommelig zijn en niet passen in de moderne Chinese droom die de regering najaagt. Vooral de burgemeesters van de grote steden vonden dat de straathandelaren de stad een pauper aanzien gaf. Grote glimmende winkelcentrums dat was de toekomst!


Ter handhaving van die regels en voorschriften werd er nieuwe beroepsgroep van stadshandhavers opgericht genaamd: chengguan (城管). Ordehandhavers die werk deden dat de politie eigenlijk beneden hun stand vond. Mocht je dit bekend in de oren klinken: ja, klopt, dit is de Chinese versie van onze buitengewoon opsporingsbeamtenaar (BOA).


Nu klagen wij Nederlanders wel eens over onze BOAs, maar vergeleken met de Chengguan zijn zij een stelletje lichtgewichten. De chengguan zijn zonder twijfel de meest gehate ambtenaars in China en niet zonder reden. De chengguan loopt nooit alleen, ook zie je er vrijwel nooit twee. Ze bewegen zich altijd voort in groepen van 4 tot 20 man en zijn zeer aggresief tegenover de straathandelaren. Dit resulteert in enorm veel geweldadige incidenten. Elke dag zie je Chengguan door de straten lopen op zoek naar overtredingen. Soms geven ze een waarschuwing, maar vaak worden ook kraampjes omgegooid en producten ingenomen of vernield, soms worden er klappen uitgedeeld. Zelf heb ik dit meerdere keren zien gebeuren.


Tegenwoordig waarschuwen de mensen de straathandelaren met de zin: chengguan lai le! (城管来了!) De chengguan komen! Zodat de straathandelaren op tijd weg kunnen komen met hun waren en gezondheid in tact.




Maar er is goed nieuws voor de straathandelaren want ze hebben in premier Li Keqiang (李克强)een medestander gevonden. De nummer twee van china (na de onaantastbare voorzitter Xi Jinping) heeft zijn gewicht in de ring gegooid en een ‘straathandelaren economie’ gepromoot tijdens zijn bezoek aan de provincie Shandong vorige week. Het idee is dat er meer vrijheden gegeven worden aan straathandelaren en kleine ondernemers om op die manier de economie een broodnodige impuls te geven na de economische ravage die Covid-19 heeft aangericht. Li zei zelfs dat kleine ondernemers en straathandelaren de dragers van de Chinese economie waren. Op de Chinese sociale media was er veel steun voor zowel de straathandelaren als Premier Li.


Enkele dagen na de uitspraken van de Premier kwamen de leiders van onder andere Beijing, Shanghai en Shenzhen echter naar voren in de staatsmedia en riepen dat de grote steden niet meer geschikt waren voor dit soort handelaren. Door zo direct tegen de woorden van de premier in te gaan leken ze impliciet steun te zoeken bij voorzitter Xi Jinping. De grote roerganger zal zoals altijd het laatste woord hebben.


Politieke spelletjes daargelaten de Chinese situatie lijkt een weerspiegeling te zijn van de keuzes die we (op kleinere schaal) ook in Nederland moeten gaan maken. In Nederland hebben we nu al meer dan 27000 BOAs en de nieuwe regels en voorschriften stapelen zich op. Regels die het ook vooral voor onze kleine ondernemers lastig maken om geld te verdienen. Kiezen we dan voor orde en handhaving of proberen we de economie een impuls te geven door regels te elimineren of te versoepelen?




46 views1 comment
bottom of page